W 1945 r. w gminie Gniewino „zaopatrzenie” gospodarstw w bydło i trzodę chlewną nie przedstawiało się najlepiej[1]. Wielu gospodarzy nie posiadało ich wcale [2]. Sytuacja ta doprowadziła do tego, że rolnicy, którzy posiadali dwie krowy „poniemieckie” musieli jedną oddać. Zostały one przydzielone rodzinom, które ich jeszcze nie posiadały, a miały dużo dzieci[3].

Z Administracji Narodów Zjednoczonych do Spraw Pomocy i Odbudowy ( UNRRA ) osadnicy otrzymali konie. Rozdzielał je Gminny Związek Samopomocy Chłopskiej i Prezydium GRN. Na posiedzeniu 23 czerwca 1946 r. rozdzielono ich 20[4].

          W 1946 r. 40% ogólnej powierzchni gruntów rolnych zajmowały odłogi [5]. W gminie Gniewino stanowiły one jeden z większych problemów. Władze lokalne zwołały nawet Komisję Rolniczą celem przygotowania wniosków dotyczących ich likwidacji[6]. Chcąc zorientować się, jaką część gminy one zajmują, GRN poprosiła sołtysów o dokładny spis. W 1949 r. do uprawy odłogów w obrębie gromad Tadzino i Płaczewo został zobligowany Związek Samopomocy Chłopskiej w Gniewinie[7]. W tym samym roku Zarząd Gminy wezwał mieszkańców Tadzina, Gniewina i Jęczewa do likwidacji 30 ha odłogów w ostatniej z wymienionych gromad[8]. W sprawozdaniu Prezydium GRN z 1950 r. możemy przeczytać, że akcja likwidacji odłogów przebiegała sprawnie[9].