W trudnym okresie odbudowy zniszczonej po wojnie gminy pomagała cała społeczność: odnawiała domy, budowała drogi, próbowała odnaleźć się w nowej rzeczywistości, którą nie zawsze potrafiła zaakceptować. Niektórzy jawnie sprzeciwiali się nowym porządkom, jednak od razu interesował się nimi Urząd Bezpieczeństwa[1]. Być może ze względu na lęk przed konsekwencjami niewielu było takich, którzy jawnie mówili, że nie zgadzają się z ustrojem socjalistycznym . Wydaje się, że część mieszkańców uznała, że współpraca z władzami jest usprawiedliwiona: gwarantowała ona reformy społeczno – gospodarcze, ponadto jakikolwiek opór był szybko dławiony. Należy także pamiętać, że nowa władza dawała szansę na awans społeczny. Komuniści doskonale potrafili wykorzystać ambicje niewykwalifikowanych rolników i chłopów. O prawdziwości tej tezy możemy się przekonać, analizując skład GRN. W 1953 r. wchodziło do niej 13 rolników, 9 robotników i 10 pracowników umysłowych . Zaznaczmy przy tym, że 14 z nich ukończyło cztery klasy szkoły podstawowej, 3 sześć klas, 13 siedem, a tylko 3 miało wykształcenie średnie[2].